Best Practice User Group Nederland

Als sprinter op de wielerbaan was Hugo Haak een vaste waarde in het nationale sprintteam. In de maanden voorafgaand aan de olympische spelen van 2016 in Rio de Janeiro werd hij samen met zijn ploeggenoten Europees kampioen teamsprint en tweede op het WK teamsprint. Nog geen maand voor de OS werd hij echter uitgeselecteerd voor deelname aan de OS. Een Olympische droom spatte uiteen. Het zorgde er zelfs voor dat, in combinatie met een knieblessure, Hugo de keuze maakte te stoppen als topsporter.

Maar er klopte iets niet, het behalen van een Olympische medaille op de teamsprint was nog niet gelukt. Op datzelfde moment kwam de kans vanuit NOC*NSF terug te keren in het sprint programma als coach. De knop ging om, nog een keer alles uit de kast om met het team te gaan voor de medailles op de OS. Dit keer niet op de fiets maar ernaast!

De stap vanuit de groep naar voor de groep bracht een hele hoop nieuwe, interessante maar ook ingewikkelde ervaringen met zich mee. Hoe ga je van “one of the guys” naar een positie waarin je de eindverantwoordelijke bent voor het totale sprintprogramma? Iets waar veel mensen die promotie maken binnen een organisatie ook mee te maken krijgen. En hoe ga je in die positie vervolgens met je staf en atleten aan de slag om dat ultieme doel te behalen?

Zo zijn er nog veel meer vragen waar je mee worstelt bij het “aantrekken van je nieuwe schoenen”. Vanuit een positie waarin je als persoon aan iets begint waarin je onbewust onbekwaam bent en in een stroomversnelling doorgroeit naar bewust bekwaam. Met als tussenpunt een besefmoment dat je uitgeroepen wordt als “Coach van het Jaar 2019” zonder dat je zelf doorhebt dat je die competenties bezit. Wat maakt mij nou een goede coach?

Uiteindelijk blijkt het een gouden zet voor Hugo om als ex-atleet de switch te maken naar de rol van bondscoach. Onder zijn hoede presteert de sprintploeg optimaal en behaalt het team  maar liefst 11 WK titels en 3 Olympische titels. Meer dan genoeg reden om verder te gaan als coach richting Parijs 2024 zul je denken. Maar vlak na de OS van Tokyo besluit Hugo te stoppen als bondscoach van de Nederlandse ploeg. Zijn onderbuikgevoel zegt dat het mooi is geweest en dat alle vinkjes zijn gezet.
Stoppen op het hoogtepunt, een super lastig besluit maar tot op de dag van vandaag nog steeds het juiste. “Blijf altijd naar jezelf luisteren en vervang op tijd je schoenen voordat ze straks echt beginnen te knellen of zelfs kapot gaan”.

Deze wijze lessen neemt Hugo mee in zijn volgende stappen in zijn carrière. Bewust even weg van topsport om zijn horizon in het sportlandschap te verbreden. Maar de doelgerichte aanpak en de liefde voor het presteren in een team zal altijd de brandstof blijven te werken aan nieuwe projecten!